Tak naprawdę to Lecha Kaczyńskiego obudzono. Przyzna mi się do tego za rok, gdy gratulując mi zbudowania Ogrodów Frascatii zacznie od słów:
– Bardzo panu gratuluję. Udało się ! Dolina Szwajcarska to nie było jednak najlepsze miejsce – ale tu zrobił pan wspaniałą robotę. …
…
Na którymś z występów pojawiło się eleganckie towarzystwo. Po koncercie dwie czy trzy panie podeszły do mnie. Pogratulowały imprezy i jedna z nich przedstawiwszy się jako Elżbieta Ryl-Górska spytała czy ewentualnie nie miał bym nic przeciw temu by wystąpiła tu ze swoim recitalem. Ze skruchą wyznaję, że w tym momencie nic mi jej nazwisko nie mówiło. A że miałem już za sobą kilka występów przebrzmiałych gwiazd ocierających się o granicę kiczu spytałem grzecznie czy jednak mógłbym przed nagraniem przesłuchać jakieś Demo koncertu. – Ależ oczywiście odparła niezrażona Artystka. Danusiu (zwróciła się do towarzyszącej jej pani Krasnodębskiej) ofiaruj płytę panu dyrektorowi. …
Ponad pięćset osób oklaskiwało w Dolinie Szwajcarskiej przedstawienia „Roxi Bar” z Gdyńskiego Teatru. W połowie spektaklu coś zaskuczało z cicha. Obejrzawszy się odkryłem, że siedząca koło mnie pani trzyma na kolanach malutkiego jamnika. „Przepraszam, on taki sentymentalny” wyszeptała elegancka dama, pogłaskaliśmy pieska i ten wnet się uspokoił. Mieszka tu w okolicy. „Odkąd powstał ten teatrzyk przynajmniej nie boję się nocą chodzić z psem na spacery, no i idąc na spektakl niekoniecznie trzeba pieska samego zostawiać” – powiada. …
W 2004 roku codzienne spotkania w Dolinie Szwajcarskiej rozpoczęły się 15 maja opisanym już Festiwalem Literatury zmoczonym przez Zimnych Ogrodników. Jednak publiczności z każdym dniem przybywało. …
W 2004 roku codzienne spotkania w Dolinie Szwajcarskiej rozpoczęły się 15 maja – równo sześć lat temu. Opisanym już Festiwalem Literatury zmoczonym przez Zimnych Ogrodników. Jednak publiczności z każdym dniem przybywało.
Co niedzielę w Lapidarium i co poniedziałek graliśmy spektakl przeglądu ogródkowego. Było już wiadomo, że tego roku do Jury prócz Jurka Derfla, dołączy ściągnięta przez Anię Retmaniak – Grażyna Barszczewska.
J.Derfel, M.Nowak. E.Barszczewska, A.Retmaniak - Jury 2004
Dokooptowałem też, naiwnie licząc na wsparcie reprezentowanych przezeń środowisk, świeżo odwołanego z Teatru Wybrzeże krytyka kulinarnego „Gazety Wyborczej”, zadeklarowanego geja i wytrawnego organizatora Teatralnego – wychowywanego w latach ’80 tych na placówce w Moskwie – Macieja Nowaka. Doprawdy czy można było pójść dalej w tolerancji !?
Maciej Nowak
W ramach przeglądu wystąpili 17 maja 2004 o godz.19.00 Teatr Dramatyczny (Elbląg) z „Psychoterapią, czyli sex w życiu człowieka” a 24 maja 2004 godz. 19. 00 Teatr Śląski (Katowice) „Frank&Sztajn”. I to był ostatni spektakl, na którym próbowałem jeszcze biletować imprezę. Z tego biletowania musiałem się wcześniej tłumaczyć, kiedy w odpowiedzi na moje prywatno-gminne ogródki eSeLDowskie „zające” próbowały ( a i tak bez powodzenia) wspierać urządzany na małym rynku dziekanki przez studentów UW Letni Ogródek Teatralny.
A zrobili to dlatego, że w odróżnieniu od prawicy zawsze czuli siłę igrzysk, za które od peryklejskich czasów władza nie tylko nie kazała płacić lecz skłonna była nawet płcić ludowi teatralną dniówkę – ateńskie dwa obole.
Kiedy więc ruszywszy z imprezą w połowie maja zobaczyłem, że w pełni sezonu teatralnego i bez nawyku tak wczesnego odwiedzania plenerów w Dolinie nie przybywają doń tłumy stwierdziłem, że blokowanie wejścia ludziom i zmniejszani frekwencji dla 100 – 400 zł od spektaklu, (co w skali sezonu mogło dać w porywach trzy do sześciu tysięcy złotych), które dotychczas przeznaczałem na skromne honoraria dla artystów w istocie mija się z celem.
Dotychczas obowiązywała genialna. skromnie zaznaczę 🙂 w swej prostocie zasada, że aktorzy występujący w Konkursie walcząc o wysoką nagrodę rezygnują z honorariów. Satysfakcjonując się jedynie ściąganym przeze mnie plenerowym (ale obowiązkowym) „kapeluszem”. Teraz jednak stwierdziłem, że przy 430 tys. zł które udało mi się otrzymać od Prezydenta Kaczyńskiego ważniejsze jest podniesienie frekwencji niż kilka tysięcy złotych. Ustaliliśmy więc z Darkiem Sikorskim, którego zwolniłem w tym momencie, z mało przyjemnej roli finansowego cerbera, że w Regulaminie Teatru Ogródkowego wprowadzona zostanie zmiana polegająca na tym, iż każdy występujący w konkursie aktor otrzyma ze strony organizatora prócz noclegu i zwrotu kosztów przejazdu także zryczałtowane honorarium w wysokości 100 zł.
Ważne jest to zastrzeżenie: ze strony organizatora. Przez lata bowiem korzystając z patentu: „gracie bez honorarium, za kasę z kapelusza z nadzieją na wysoką nagrodę” dostarczałem stołecznej publiczności znakomite spektakle za przysłowowy „psi grosz”. Patent ten jednak sprawdzał się w relacjach z małymi anterpryzami prywatnymi, gdzie trupa 4-6 osób ponosi koszta, główny aktor jest kierowcą, heroina księgową, służący tragarzem, gdzie aktorzy wzajemnie charakteryzują się, strzegą rekwizytów, gdzie najwyżej jedna góra dwie osoby – zwykle zajmujące się oświetleniem i nagłośnieniem pracują nie występując na scenie. Takich zespołów jest w Polsce parę: Teatr Tradycyjny Hankiewiczów, Clown Wiepriewa, Teatr Własny Stanisławiaka, Korez Mirka Najnerta, Montownia, czy Kabaret Moralnego Niepokoju.
24 maj 2004 - Teatr Śląski w Dolinie - początek Festiwalu
Jednak zespołami większymi, stacjonarnymi innymi zgoła rządzą prawa. Tam nie opędzi się przyjazdu czterema osobami, tam za zespołem ciągną się tragarze i garderobiane, tam aktor nie widzi powodu by poniżać się do fizycznej pracy. Tam też nawet 10 tys zł nagrody nie zrewolucjonizuje budżetu instytucji, a i nagroda na festiwalu sprawi przyjemność dyrekcji lecz nie wiele zmieni w życiu poszczególnego artysty. Taki też artysta zazwyczaj nawet na festiwalu konkursowym nie zrezygnuje ze swojej wyjazdowej stawki, którą wypłacać musi mu teatr. No i wypłacał. Tak było zawsze w wypadku profesjonalnych scen, z którymi dane mi było współpracować: Z Białostockim Teatrem Lalek, Ludowym z Nowej Huty, Miejskim z Gdyni, Tarnowskim im. Solskiego czy z Teatrem Powszechnym w Łodzi na samym czele.
Nie ma co ukrywać: był w mój festiwal wpisany paradoks. Paradoks, któremu najwyraźniej sprzeciwiał się jeszcze w połwie lat ’90 tych dyrektor Teatru w Nowej Hucie – Andrzej Fedorowicz pytając wprost jaki to ma sens by dyrekcja Teatru wydawała 10 tys. zł na wyjazd zespołu do Warszawy po to by dwie panie ( reżyserka i scenografka) dostały po 500 zł nagrody. Fedorowicz miał słusznośc, ze swego punktu widzenia. Ale przecież Konkurs Teatrów Ogródkowych powstał dla tych, którzy poza instytucją teatru szukają jego źródeł. Powstał z mojej, jakże naiwnej wiary, że oto wraz z nastaniem III RP kończy się zbiurokratyzowana instytucja sztuki socjalistycznej taka jakiej genialne portrety skręcila Agnieszka Holland w „Aktorach Prowincjonalnych” czy Andrzej Wajda w „Dyrygencie” wg scenariusza Seniora.
No cóż, pomyliłem się. III RP nie stworzyła mechanizmów finansowania kultury ze źródeł poza budżetowych. Artyści też poza bardzo nielicznymi wyjątkami nie szukali sposobów na zracjonalizowanie funkcjonowania instytucji teatralnej. Efekt jest taki, że wcale nie małe środki jakie przeznaczają rządy i samorządy na funkcjonowanie, miejskich teatrów giną w otynkowaniach, ogrzewanich, premiach kasjerek, kieszeniach pań z organizacji widowni. Dziurawe to kieszenie i nie głębokie ale każdy boi się ich oberwania: nie ma bowiem nic gorszego niż zrobić sobie wrogów z teatralnych funkcjonariuszy.
Warszawa jest tego bodaj najwyrazistszym przykładem. Dysponuje bowiem jedną z największych w Europie, jeśli nie w świecie ilością miejskich scen dramatycznych. Po reformie samorządowej pozostało ich 17 ale przecież do tej liczby trzeba dodać trzy teatry wojewódzkie (Polski, Studio i Żydowski) podległe samorządowi województwa i jeszcze cztery (Współczesny, Powszechny, Ateneum) „ministerialne” włącznie z Teatrem Narodowym. Przypomnjmy dla porównania, że niezwykle wspierająca sztukę Francja ma w Paryżu jedynie dwa Teatry dotowane: To Teatr Odeon i Komedia Francuska.Takim molochem teatralnym jakim dysponuje Warszawa zarządzać się po prostu nie da.
Najlepiej tego dowodzi fakt, że po pierwszych kontaktach z tym, skądinąd bardzo opiniotwórczym środowiskiem Prezydent Kaczyński doszedł do wniosku, że konieczne jest powołanie w Stolicy niezależnego od Biura Kultury ( podporządkowanego wiceprezydentowi) Biura Teatrów, którego szefem uczyniwszy osadzonego we wszystkich tak komunistycznych jak masońsko księżych układach Janusza Pietkiewicza -podporządkował je bezpośrednio sobie.
Wszak „Odkąd Nowosilcow wyjechał z Warszawy, nikt nie umie gustownie urządzić zabawy…”
W takich też okolicznościach pojąwszy, że samodzielna, pozbawiana bezbośrednio mafijnego finansowania przez piorące czasem w kulturze swe środki korporacje, fundacja stoi w tym kraju na z góry straconych pozycjach podjąłem się organizacji imprezy za pośrednictwem instytucji budżetowej, dla której ( jak uważałem) od przychodu ważnejsze jest racjolnalne wydawanie środków z pożytkiem dla wspólnoty lokalnej. Stąd począwszy od 31 maja 2004 godz. 19.00 i wystawienia przez Teatr Kanon z Bydgoszczy „Świeczka zgasła” zacząłem w postępie geometryczym podnosić frekwencję na ogródkowych imprezach.
Tendencja wzrostowa trwała przez trzy lata, dopóki przez nowe władze Hanny Gronkiewicz i wnuka komunistycznego sługusa jakim przez cały czas PRLi był Lesław M. – Wojciecha Bartelskiego zręcznie lawirującego miedzy PIS-em a Platformą nowożytnego „aparatczyka” – siłą nie została zatrzymana.
I tak to XIII KTO wyznaczać zaczęło liczenie publiczności. Tej w Dolinie[1] i tej jeszcze, która ( tam zresztą jeszcze nawykowo za pieniądze) występowała w Lapidarium[2].
Na finały XIII Konkursu Teatrów Ogródkowych w Dolinie Szwajcarskiej złożyły się występy[3] Po czym ogłoszono wyniki XIII Konkursu Teatrów Ogródkowych. 30 sierpnia 2004 gośiem finału: była Anna
Chodakowska, która recitalem poetyckim „Otto” umilała czas publiczności oczekującej na werdykt jury.
Wręczenie Wielkiej Ogródkowej Annie Kękuś za "Roxi Bar"
Instrumenty zostały pozbierane. XIII Konkurs Teatrów dobiegł końca. Frekwencja na samych finałach sięgnęła 5 tys. osób. Werdykt był następujący: WERDYKT JURY XIII KONKURSU TEATRÓW OGRÓDKOWYCH Jury: Grażyna Barszczewska – Przewodnicząca: Jerzy Derfel, Maciej Nowak i Anna Retmaniak postanowiło przyznać: I. Nagrodę „Wielką Ogródkową” – Teatrowi Muzycznemu z Gdyni za „Roxi Bar, reż. Anna Kękuś,
II. Nagrodę „Dużą Ogródkową”- Teatrowi Rampa z Warszawy za „Love, reż. Andrzej Strzelecki,
III oraz trzy równorzędne Nagrody „Małe Ogródkowe”:
Teatrowi Piosenki z Warszawy za „Odrobina piosenki na co dzień, konsultacje Magda Umer;
Teatrowi Mżonca z Warszawy za „Cud miód malina dziewice czyli Dziewczyny do wzięcia, reż. Zespół;
Teatrowi Alternatywa z Warszawy „Czekałem na ciebie, reż. Piotr Rzymyszkiewicz, Tomasz Zaród
WERDYKT PUBLICZNOŚCI XIII KONKURSU TEATRÓW OGRÓDKOWYCH był bardzo podobny z nieco tylko odmienioną kolejnością:
I Teatr Piosenki z Warszawy Odrobina piosenki na co dzień, konsultacje: Magda Umer
II Teatr Muzyczny z Gdyni Roxi Bar, reż. Anna Kękuś
Roxi Bar
III Teatr Dramatyczny z Elbląga Psychoterapia, czyli seks w życiu człowieka, reż. Jacek Chmielnik
Na Finale po przedstawieniu Ani Chodaowskiej nagrody ( już po raz drugi) wręczał wiceprezydent czyli Andrzej Urbański.
Było to dość zabawne patrzeć przy tym nie nieszczęsnego Jarosława Zielińskiego, z podsuwalskiej Szwajcarii ( może dlatego tak lękał się naszej Doliny), który nic nie rozumiawszy z idei konkursu zastanawiał się jedynie, co ja z tego mam, a że sam swoich profitów nie widział unikał jakiegokolwie kontatu z imprezą.
Zwiedziawszy się jednak, że prezydent mnie „zaszczyca” przybiegł na dwóch łapkach i grzecznie wygłaszał éloge na moją cześć.
Mówiąc szczerze to bardziej takich „burków” – niż kundelka jednej z wiernych audytorek miałem w oczach pisząc tekst do wrześniowego programu Doliny 2003:
14 czerwca 2004 godz. 19.00, Centrum Kultury Teatr (Grudziądz) – „Karol”
21 czerwca 2004 godz. 19.00, Piwnica przy krypcie (Szczecin) – „Tlen”
28 czerwca 2004 godz.19.00, Agencja Artystyczna Art-D (Warszawa) – „Jak zjadłem psa”
5 lipca 2004 godz. 19.00,Teatr Alternatywa (Warszawa)
„Czekałem na ciebie”
5 lipca 2004 godz. 20.30, Teatr Piosenki (Warszawa) – „Odrobina piosenki na co dzień”
12 lipca 2004 godz. 19. 00, Teatr Władca Lalek (Słupsk) – „Nie tylko dla mężczyzn”
19 lipca 2004 godz. 19. 00, Unia Teatr Niemożliwy (Warszawa) – „Szopka Don Cristobala”
26 lipca 2004 godz.19. 00, Teatr im. T-34 (Warszawa) – „Pancerni”
2 sierpnia 2004 godz. 19. 00, Teatr De Legacja (Białystok) -„Striptiz emocjonalny, czyli seks na walizkach”
9 sierpnia 2004 godz. 19. 00, Teatr Lalek Pleciuga (Szczecin) – „Duvelor albo Farsa o starym diable”
16 sierpnia 2004 godz. 19. 00, Teatr Mżonca (Warszawa) „Cud miód malina dziewice, czyli Dziewczyny do wzięcia”
[2] 11 lipca 2004 godz. 19.00,Teatr Piosenki (Warszawa) – „Odrobina piosenki na co dzień”
18 lipca 2004 godz. 19.00, Teatr Forum (Łódź) – „Wesołych Świąt”
25 lipca 2004 godz. 19. 00,Teatr HIZOP (Kraków) – „Ecce Homo”
8 sierpnia 2004 godz. 19. 00, Studio Teatr Test (Warszawa) – „Sklepy cynamonowe”
15 sierpnia 2004 godz. 19. 00, Teatr 2. Strefa (Warszawa) – „Mąż i żona”
22 sierpnia 2004 godz. 19. 00,Teatr Dramatyczny (Elbląg) – „Psychoterapia, czyli seks w życiu człowieka”
[3] 23 sierpnia 2004, Psychoterapia, czyli seks w życiu człowieka, (Teatr Dramatyczny, Elbląg)
24 sierpnia 2004, Nie tylko dla mężczyzn, (Teatr Władca Lalek, Słupsk) oraz Striptiz emocjonalny czyli seks na walizkach, (Teatr De Legacja, Białystok)
25 sierpnia 2004, Czekałem na ciebie (Teatr Alternatywa, Warszawa) oraz Love, (Teatr Rampa, Warszawa),
26 sierpnia 2004, Mąż i żona, (Teatr 2. Strefa, Warszawa) oraz Roxi Bar, (Teatr Muzyczny, Gdynia)
27 sierpnia 2004, W starym kinie?… czyli zwierzenia dublera, (Teatr Maska, Jelenia Góra) oraz poza konkursem – Gwiazda kabaretu – Krzysztof Daukszewicz
28 sierpnia 2004, Ecce Homo, (Teatr HIZOP, Kraków) oraz
Odrobina piosenki na co dzień, (Teatr Piosenki, Warszawa)
29 sierpnia 2004, Pancerni, (Teatr im. T-34, Warszawa)
Oraz Cud miód malina dziewice czyli Dziewczyny do wzięcia, (Teatr Mżonca, Warszawa)
30 sierpnia 2004, I co teraz?, (Kabaret 41, Warszawa)
Poznałem go w pierwszych dniach października 1976 roku. Dużo jednak minęło czasu – 30 lat do chwili, gdy nasze drogi się przetną i choć z różnych stron, okazuje się, że dziś w jednym zmierzamy kierunku.
…
Janusz Kijowski. Pierwszy raz usłyszałem o nim zauważywszy jakąś podpisaną ważnym dla mnie nazwiskiem recenzję filmową w wilhelmiańskiej „Kulturze”. Piśmie przez 10 lat powszechnie bojkotowanym. Gdyż zastąpiło zlikwidowany w1963 roku „Przegląd Kulturalny”. Ja wiedziałem, że „się” doń nie pisze. Debiutowałem zatem w tym samym czasie w powstałej za wczesnego Gierka i nawiązującej do tradycji „Współczesności” – „Literaturze”. Naczelnym był wprawdzie Jerzy Putrament, jednak stanowisko zastępcy otrzymał na znak gierkowskiej odwilży były naczelny „Przeglądu Kulturalnego” – Gustaw Gottesman.
Janusz Kijowski
No ale Janusz nie był wszak tak głęboko osadzony w środowisku. Mógł czegoś nie wiedzieć. Wnet po jego debiucie po literackiej Warszawie rozeszły się jednak niepokojące pogłoski, że to młody hunwejbin, który natychmiast stał się aktywnym uczestnikiem egzekutywy warszawskiej „Kultury” – do tragicznej śmierci w wypadku samolotowym w roku 1977 kierowanej przez Janusza Wilhelmiego.
Zdecydowałem się przedstawić swoją kandydaturę na stanowisko Dyrektora Teatru im. Jaracza w Olsztynie. Od dawna szukałem przecież bazy instytucjonalnej dla realizacji moich projektów mających na celu wzmocnienie pozycji kulturalnej Polski, a co za tym idzie zasobności jej mieszkańców w jednoczącej się Europie.
CDN – Ani brat ani swat – przypadek Janusza Kijowskiego, Opis… r. CXVI
Doszło do Finału. Jak zwykle udanego. Ludzi też przyszło sporo. Nagrody wręczał Andrzej Urbański – niby mało uważny, pobłażliwy, mówiący, że nie chce imprez niszowych lecz tłumów pod Pałacem Kultury, a jednak wierny przyjaciel i najprawdziwszy obrońca ogródka.
Krzysztof Rau, Andrzej Urbański i Jarosław Kilian
Toi@toi mi nie wymienili, więc zaciągnąłem go po spektaklu czy raczej w trakcie występu zapełniającego czas obrad jury na kawę. Finał to było łódzkie „12 godzin z życia kobiety” Młynarskiego i Derfla z istoty rzeczy ze względu na udział Jurka w jury niepodlegające konkursowej ocenie. Kiedy więc jury radziło zaciągnąłem Jędrka do Casa del Valdemar na kawę.
Teren bitwy o Dolinę Szwajcarską
Casa przy skwerku u zbiegu Pięknej, Mokotowskiej i Chopina mieści się w miejscu, gdzie niegdyś był klub nauczyciela, w którym w 77 roku odbywał się ślub Halinki Kreid i Marka Waszkiela. Powspominawszy jak kąpaliśmy wówczas w umywalce nasze naczubione głowy spojrzałem mu głęboko w oczy i umówiliśmy się, że tak dalej być nie może. Ja już wiedziałem, że NGOsem może być prezydentowa Kwaśniewska z Orlenem w tle, no ewntualnie pani ambasadorowa Koźmińska, przemiła Mme Irene, co w całej Polsce czyta dzieciom, czemu by jednak nie podołała bez pozycji męża i Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności w zapleczu.
Jędrkowi takich rzeczy tłumaczyć nie trzeba. On rozumiejąc mój swoisty abstrakcjonizm, wiedząc, że życie jest dla mnie bardziej figurą literacką, niż realną koniecznością zaś cała moja odwaga płynie w istocie z niewiary w rzeczywistość przy absolutnym poczuciu formy – ma jednocześnie instynkt konkretu. Rozumie Parmenidesa lecz wie że życie nie jest eleackim złudzeniem – jest naprawdę. Zawsze powtarza pozornie banalne zdanie „Ludzie są jacy są’. Jednak Urbański umie przetłumaczyć to na herbertowskie „wybacz wenceckim lustrom, że powtarzają powierzchnię”. Rozumie też ( co odróżnia go od politycznych arywistów), że i idee materializują się czasami.
Nie zapomnę zdania jakie wypowie w kilka miesięcy później, przewidując niczym Tejrezjasz bieg perypetii, która stanie się istotną przyczyną mojej także rodzinnej tragedii.
– Matka wyrodna, zaślepiona żona, bohater odarty z Godności : ty myślisz, że to literatura. Nieprawda. To wszystko dla ludzi !
Ewa Tucholska i Magdalena Dratkiewicz w "12 godzinach z życia kobiety"
Fakt! Przekonuję się o tym ze zdziwieniem od tamtej właśnie chwili. Od dnia, gdy zrozumiawszy, że sam nie dam rady zbudować mego zamku na lodzie i korzystając ze wsparcia Andrzeja – Urzędnika zacząłem przedzierać się przez gąszcza dworu. Obserwować niepojęte reguły. Powoli, powoli uczyć się słuchać. – Nie mów ! Powtarzał mi Andrzej przy każdym spotkaniu, których od tamtego czasu coraz mniej. Coraz bardziej interesowne. Właściwie spotykamy się wtedy, gdy ja potrzebuję wsparcia a on – lustra dla swojej pychy.
– Jasne, muszę ci załatwić jakąś pracę powiedział Urbański w Casa Valdemar i z tym rozstaliśmy się po finale. Jak zwykle zwinąłem majdan na coraz większy TIR pana Darka i ruszyłem w stronę stodoły w Ołtarzach. Kolejny podobny rok. Tylko, że teraz bez żadnych już zabezpieczeń. Bez kontraktu dla firmy na zime, zlecenia, TV, etatu. Plik rozliczeń w excelu, w którym zamykałem ogródki od kilku lat nazywłem juź tak samo: rozmiar klęski.xls.
Ołtarze - Gołacze
Zwiozłem rzeczy. Czekałem na opóźniane wręcz celowo przez Miasto płatności. M.in. skarbniczka Miasta pani Łucja Konopka wymyśliła sobie, że 14 dniowy okres na wypłatę II transzy nie obowiązuje od momentu, kiedy to ja jako NGO przedstawię rozliczenie w podległym jej biurze kultury lecz od chwili gdy to biuro przedstawi rozliczoną dokumentację w Biurze Finansów. Oczywisty biurokratyczny nonsens, którego jedynym bodaj czy nie zamierzonym efektem było obniżenie wiarygodności pozarządowego partnera. W efekcie złożywszy sprawozdanie z wykonania I części dotacji gdzieś około 20 sierpnia i zakończywszy imprezę 31 sierpnia drugą część pieniędzy – bagatelne 40 tys. złotych z okładem zobaczyłem na koncie Fundacji 2 października podczas, gdy zgodnie z tą samą umową rozliczyć całą dotację powinienem do końca września. – Zamknięte koło.
Jeden z ostatnich plakatów=programów: ręcznie robionych
Popłaciłem w kilku wypadkach mocno już po dwu miesiącach zdenerwowanych dłużników, w pierwszych dniach października, a jeszcze oczekiwałem na dotację z Sejmiku, co zmusiło mnie do odroczenia kilku płatności o miesiąc. I tak lepiej niż przed rokiem kiedy to z sejmikowej łaski kilka indywidualnych nagród wysłałem aktorom … na gwiazdkę. Czułem jak pętla zaciska mi się na szyi. Niejedna zresztą, bo zmęczona brakiem finansowego sukcesu, pozbawiona (od czasu niefortunnych przygód z kapeluszami) satysfakcji i apanaży – matka mych córek zaczęła zachowywać się bardzo nieładnie. Widząc sporą gotówkę w mojej portmonetce potrafiła wyjmować „alimenty” na życie nie zwracając uwagi, że to kwoty ściśle odliczone na honoraria. Zmusiło mnie to do nie zostawiania pieniędzy w domu, co z kolei obróciło się przeciw mnie. Jakaś typowa dla mnie dekoncentracja, dystrakcja, poszukiwanie bodaj zagubionych kluczy, wybebeszenie z miliona gratów mego Wozu Tespisa zwanego Tiponkiem, zgubiona portmonetka, oddana portmonetka. W dniu finału w jakimś markecie po zrobieniu zakupów na przyjęcie końcowe zajrzawszy do portmonetki odkryłem brak … 4 tys. złotych. – Nawet nie drgnąłem! Tylko krew uciekła mi gdzieś w stopy. Po chwili dekoncentracji zapłaciłem rachunek kredytową kartą. Czym w końcu są 4 tys. (jedne wakacje z dziećmi !). Dla człowieka operującego 150 tysiącami złotych !? To się okazuje dopiero po zamknięciu bilansu. Spojrzeniu na debet karty kredytowej, opłaceniu dłużników. Zaległy od mojej fikcyjnej gaży (1/4 etatu a 750 zł) w Fundacji i kilku umów o pracę ZUS za rok 2002 i ten 2003 sięga (bez odsetek) ok. 4 tys. zł. i do dziś nie został spłacony. O czym uprzejmie do Niebieskiego Urzędu Skarbowego sam na siebie donoszę. Należności pseudodochodów (wynik wymiany faktur i generacji kosztów uznawanych przez sponsorów) sięgnęły pod koniec 2003 roku 20 tys. zł. Zgłosili się już po nie komornicy Urzędu Skarbowego. Należności z odsetkami urosły z odsetkami do 30 tysięcy. Do końca mych dni pewnie będę je spłacał…
Arkadia
Grunt osuwał mi się spod nóg. Na karcie kredytowej miałem dostępny limit bodaj 14 tys. zł. Zacząłem w ratach wybierać gotówkę licząca się… sam nie wiem z czym. Z ucieczką? Czarną godziną. Sam nie wiem. Fomalnie zobowiązania popłaciłem. Długi skarbowe i debetowe sięgały w tym momencie może 30 tys. zł. Kilka pensji. Tylko skąd je wziąś ? Przebywałem cały czas w Ołtarzach. Pisałem sprawozdania. Wszedłem nawet w internetowe gadu-gadu. Abstracja. Syndrom Bankruta. Pamiętam nawet moment, gdy prawie poważnie zastanawiałem się czy nie odpowiedzieć na inernetowy apel syna afrykańskiego tyrana Mobutu, który proponował fundacjom pranie zdeponowanych jakoby przez tatusia w szwajcarskich bankach pieniędzy.
Wtedy po raz pierwszy oderwałem się od rzeczywistości. A może ją wreszcie zauważyłem. Rzeczywistość marzenia, urzędnika pragnącego oderwać się od codziennej pracy. Rzeczywistość wirtualną losowania w toto-lotka, spotkania z dziewczyną spotkaną w internecie. Wszedłem na Gadu-Gadu, w weekendy szukając Arkadii, gdzieś między Żelazową Wolą a Nieborowem wyznając do arystokratycznego mikrofonu gminne kulisy kolejnego sukcesu. Bo przecież medialnie XII Konkurs był tradycyjnie – sukcesem.
Stodoła uporządkowana, dłużnicy popłaceni. Urbański milczy. Moje emocje rozbujane do ostateczności. Podjąłem próbę ucieczki z Warszawy. Dowiedziałem się, że Zarząd Sejmiku Województwa Warmińsko-Mazowieckiego ogłosił konkurs na stanowisko dyrektora teatrów w Olsztynie i w Elblągu. Zarząd był wprawdzie komozycją SLDowsko-Samoobronną, ale mnie było już wszystko jedno. Porozumiałem się z Krzysztofem Rauem, wyciągnąłem starą rekomendację Maćka Wojtyszko. Odbyłem rekonesans wędrując z Elbląga aż po Frombork, Braniewo do Olsztyna. Jesienną porą zjechałem moim Tiponkiem Warmię i Mazury wzdłuż i wszerz. Nawet się zakochałem – w Alensteinie.
CDN
CXV –
Ani brat ani swat – przypadek Janusza Kijowskiego
Rutynę urozamaicałem wyśpiewywaniem nagranych przed rokiem przez Staszaka Górkę i Wojtka Machnickiego piosenek. W tym roku Staszek był w jury.
Staszek Górka na XII KTO (2003)
Miał jednak mniej czasu na wspieranie mnie w charakterze Arbitra Nagrody Publiczności. Do tej roli wyznaczyliśmy więc drogą losowania Sędziów Agonu, którymi teraz zostały panie: Danuta Bednarek i Anna Bieńkowska –Gołąb. Śpiewy zatem były mechaniczne. Z płyty, którą uruchamiałem czas jakiś przed spektaklem. W tym roku podjąłem też pierwszą próbę zmierzenia się z techniką karaoke.
II. Grymas Seniora (Andrzej Kijowski)
III. Sława
VI. Teatr to miejsce spotkania
VIII. Habent sua fata teritoria
IX. Igrzyska
XIII. O śpiewach i rymach osobno
XIV. Organizacja
XV. KTO przed deszczem zaklinał
XVI. Teatry ogródkowe w Warszawie
XVII. Ogródek to znaczy powietrze
XVIII. Towarzystwo
XIX. Teatralne szkatułki
XX. Marna pamięć Jerzego Koeniga
XXI. Wielkie Państwo
XXII. Figura Mityczna (Małgorzata Bocheńska)
XXIII. Czas Fundacji
XXIV. Genius loci
XXV. Pisarz Gminny
XXVI. Wybrańcy
XXVII. Dzieci Rabina
XXVIII. Sahibek (Andrzej Axer)
XXIX. Saszka (Aleksander Gurjanow)
XXX. Maruderzy
XXXI. Szczęście ludzi ponad wszystko
XXXII. Adaś Michnik
XXXIII. Człowiek na rubrykę
XXXIV. Stygmat obcości
XXXV. Inteligenckie Getto
XXXVI. Uchodźcy z pogromu
XXXVII. Góral z góry Synaj albo z Wildsteinem na Charenton
XXXVIII. Obyś nie miał wnuków
XXXIX. Instytucja Gminy
XL. Narodowy
XLI. Adama Hanuszkiewicza klasyczna awangarda
XLII. Alians z widzami
XLIII. Spacerkiem po Warszawie
XLIV. Mariensztat
XLV. Paradoks o Ogródkach
XLVI. Media-ATaK i grupy trzymające kulturę
XLVII. Szpital Świętego Ducha
XLVIII. Dolina Szwajcarska
XLIX. Para w gwizdek !!! Od Gąsiorowskiego po Sachsa
L. Między nami- Szwoleżerami !
LI. Andrzej Urbański czyli kolega
LII. Człowiek polityczny-Andrzej Urbański
LIII. Polityka gramatyczna - adepci Teresy Holówki
LIV. Układ czyli Sfera
LVI. Chapeaux-bas
LVII. Tracenie złudzeń
LVIII. Nowe tysiąclecie
LVIX. Warszawa jak miedza dla radnego Zająca
LXI. Firma czyli Piotr Królikiewicz
LXII. Zające i króliki czyli gdzie jest sałata
LXIII. Jubileusz - czyli roboty ręczne
LXIV. Trudna rocznica
LXV. O Kaliszu, Buzku i Bluszczu z Legnicy
LXVI. Wśród przyjaciół Moskali
LXVII. Wędrujący aktor
LXVIII. Sny o potędze czyli Kraj Rad i Państwo Stanów
LXIX. Emilian Kamiński i inni Jaskiniowcy
LXX. Krystyna Janda i wspólne koszmary
LXXI. Olechowski, piskorczycy, przekręty i dźwigi
LXXII. Jerzy Buzek czyli opakowanie
LXXIII. Rok Lwa czyli GTW
LXXIV. Niesprawiedliwość sądu i bezkarność prasy
LXXV. Błogosławione niech będą koncesja i regulacja
LXXVI. Wiadomości o Dniach Dobrych Wiadomości
LXXVII. Po czemu wolność wypada mediom
LXXVIII. Powroty Zbigniewa Herberta czyli media własne nasze
LXXIX. Gelberg-z TySol-u - czyli polowanie na łosia
LXXX. Piotr Wierzbicki i "Nowy Świat"
LXXXI. Adam Kinaszewski czyli cisza nad trumną
LXXXII. "PAX" z "Telegrafem" czyli co może Hagmajer
LXXXIII. Chojecki i Komar czyli co nam Zdrady
LXXXIV. Wellman i inni czyli filozofia zmiany
LXXXV. I Boni nas nie obroni- Po czemu telewizja wypada piratom
LXXXVI. Z księciem Karolem i matką Teresą - dziel i rządź
LXXXVII. Solorz i Grauso - wojna o kasę
LXXXVIII. Od Religi po Wałęsę - hipokryzja elit
LXXXIX. Kwaśniewski czy Blida, a cyfra nadchodzi
XC. O obrotach sfer Wolszczana
XCII. Csatówna czyli casus Hermiony
XCIII. Stefan Bratkowski czyli Nieprzyzwoitość
XCIV. Krystyna Mokrosińska czyli Ciotka Rewolucji
XCV. Zosia Kucówna czyli Przyjaciele
XCVI. Edyta Jungowska czyli Vox Populi
XCVII. Zbyszko Rymarz i czas piosenek
XCVIII. Górka i Machnicki czyli Unia Ogródkowa
XCIX. Dionizje czyli z Jurkiem Derflem w Saunie
CI. Pysk w pysk z Oleksym czyli brukselskie Waterloo
CII. Waldemar Dąbrowski czyli jak gonić króliczka
CIII. Alert Europejski czyli śladami Leszka Millera
CIV. Bella Center czyli ryczenie krów
CV. Lech Kaczyński + Janusz Pietkiewicz = Bizancjum...
CVI. Bujalski, Isakiewicz czy Murawski co PeKiN pali
CVII. Zmarnowane szanse - rzecz o Murawskim Krzychu
CVIII. Obce Palikota dzieje
CIX. Rzeczpospolita Samorządna Michała Kuleszy
CXI. Z Paszyńskim i Kisielewskim po Podlasiu
CXII. Z ducha tańca
CXIII. Karaoke czyli wspólne śpiewanie
CXIV. Znowu A.Urbański czyli - Tragedie są dla ludzi
CXV. "Na Pomostach" - między Krzyżakamii
CXVI. Ani brat, ani swat - przypadek Janusza Kijowskiego
CXVII. Wszyscy ludzie prezydenta Kaczyńskiego
CXVIII. Asia Jabłczyńska i dzieci z dobrych domów
CXIX. Lech Kaczyński a sprawa Ogródkowa
CXX. Jan Pietrzak Prezydentem wszystkich Kaczorów
CXXI. Dolina Szwajcarska i "gustowne zabawy"
CXXII. Co po psie w teatrze?
CXXIII. Elżbieta Ryl-Górska czyli operetki czar
CXXIV. Dionizje Ogródkowe - Kaczyński sypnął groszem
CXXV. Lech Kaczyński i warszawska "klasa średnia".
CXXVI. Frascati czyli Wola Kaczora.
CXXVII. Na początku był teatr
CXXVIII. Kultura a służby bezpieczeństwa
CXXIX. Czerwiec - czas zwycięstwa
CXXX. Pokolenie Solidarności
CXXXI. Solidarność albo prawo i sprawiedliwość
CXXXII. 4 czerwca
CXXXIII. Zapraszam na Frascati
CXXXIV. Obstrukcja narodowa
CXXXV. Cisza nad Wyborczą
CXXXVI. Lunche w Ogrodach Frascati
CXXXVII. ATaK na Frascati
CXXXVIII. Tłumy na Frascati
CXXXIX. Ugłaskanie Szczepkowskiej
CXL. Volksbühne na warszawskim Frascati
CXLI. O wolność dla kurtyny ! W teatrze.
CXLII. Mit wspólnoty. Z Lechem Kaczyńskim na Frascati
CXLIII. Centralny Park Kultury "Ogrody Frascati"
CXLIV. "Ogrody Frascati" czy Luka Pamięci ?
CXLV. Wydarzenia i zwyczaje.
CXLVI. Kto tu rządzi ?
CXLVII. Śpiewy ogródkowe i fraszki domowe
CXLVIII. Komediantka i Literatka czyli posady
CXLIX. Muzyka z ducha teatru
CL. Teatr dla dzieci w każdym wieku
CLI. Koalicja trwa - Pietrzak, Daukszewicz z ATK
CLII. Koniec Końców z K.Marcinkiewiczem
CLIII. Teatr to miejsce spotkania. Panel Dyskusyjny.
CLIV. Z Derdziukiem pod Górkę.
CLV. Włodek Paszyński wśród serdecznych przyjaciół
CLVI. Genealogia Wandali
CLVII. Krzyż nad Frascati
------------------------------
Finis Coronat Opus
