Wydawnictwo
Historia XV sezonów Konkursu Teatrów Ogródkowych (1992-2006) potraktowana została przez autora jako kanwa trylogii przedstawiającej społeczne, medialne i artystyczne Obyczaje III RP w latach 1989-2004. A. T. Kijowski opisuje czas od wyjścia Polski z Paktu Warszawskiego i RWPG aż po wkroczenie do NATO i Unii Europejskiej. Opowiada historię odrodzonego samorządu, prywatnych telewizji, radia i prasy, w której losy był wplątany jako redaktor „Tygodnika Solidarność”, „Nowego Świata”, „Nowej Telewizji Warszawa” i TV „Polonia 1”, dyrektor Centrum Monitoringu Wolności Prasy przy Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich.
Przez cały jednak czas zarazem animator Konkursu Teatrów Ogródkowych – imprezy, której piętnaście edycji w latach 1992-2006 cieszyło się wzrastającą z roku na rok widownią i nieustannym zainteresowaniem wszystkich mediów : prasy ( Gazeta Wyborcza, Rzeczpospolita). Radia ( głównie pr. I i III PR). Telewizji ( Polonia 1 a po jej likwidacji, zarówno Polsatu jak i wszystkich programów TVP SA zawsze relacjonującej imprezę.
Zapraszamy na Promocję
29 listopada 2010 godz. 5 PM w stołecznym Klubie Księgarza przy Rynku Staromiejskim:
z udziałem red. Marka Króla, profesora Pawła Śpiewaka oraz Macieja Wojtyszki.
Czyta Wojciech Machnicki. Śpiewa Monika Świtaj. Gra Zbigniew Rymarz
„Opis Obyczajów w XV- leciu Międzysojuszniczym” jest w istocie trylogią, która wydana zostanie w czterech woluminach
Część pierwsza zatytułowana „Odsłanianie Dramatu” to traktat o ważnych postaciach życia społecznego, analiza samorządu i funkcjonowania instytucji obywatelskich.
Portrety osób z którymi los zetknął autora nie są jednak jakimś alfabetem wspomnień. To rodzaj fresku ukazującego charakterystyczne typy, cechy instytucji wreszcie wartości i idee, których enumeracja podsumowuje ten tom analizy III Rzeczypospolitej. Autor opisuje takich ludzi jak Senior czyli jego znakomity ojciec krytyk Andrzej Kijowski, czy Adam Michnik, Bronisław Wildstein, Andrzej Urbański, Michał Boni, Michał Kulesza, Jerzy Kisielewski, Jan Pietrzak, Jerzy Buzek i wielu innych polityków odsłanianych.
Część druga pt: „A Teraz Konkretnie” to Andrzeja Tadeusza Kijowskiego rozprawa z mediami. Opis ich dziejów, a także analiza norm prawnych i zagrożeń dla wolności prasy. Znajdzie tu czytelnik też trochę anegdoty i portretów osób wpływowych w sferze mediów: Stefana Bratkowskiego czy Krystyny Mokrosińskiej, Andrzeja Gelberga i Piotra Wierzbickiego, Michała Komara czy Mirosława Chojeckiego. Ale i tu przedmiotem zainteresowań autora nie są sami ludzie lecz raczej sprawy jakie wspominane przezeń typy wnoszą do środowisk opiniotwórczych. Stara się bowiem wykazać, iż u schyłku XX wieku dokonała się w Polsce rozpoczęta już w Europie kolejna stratyfikacja społeczna skutkująca swoistym nowym feudalizmem i próbą uwłaszczenia się nowej rządzącej klasy definiowanej w tomie „A Teraz Konkretnie” jako klasa media-polityczna.
Wreszcie trzecia część trylogii zatytułowana „Teatr to miejsce spotkania” składa się z dwu tomów:
Paradoks o Ogródkach i
Thea – to znaczy widzenie.
To już rozprawa stricte teatrologiczna. Opowieść bliska gdzieś pewnie „Mojemu Życiu w Sztuce” Konstantego Stanisławskiego, której nie obce są anegdoty rodem z „Żywotów” Józefa Szczublewskiego, a i teorie stricte estetyczne sięgające filozoficznych korzeni autora „Chwytu Teatralnego. Zarys Instrumentalnej Teorii Teatru”. Jest bowiem „Teatr to miejsce spotkania” swoistym domknięciem młodzieńczej teorii Andrzeja Tadeusza Kijowskiego, który przez piętnaście lat walcząc z każdym poziomem kulturalnej biurokracji i artystycznej stagnacji starał się ożywić podatne na chwyty teatralne – publiczne tłumy. I ta opowieść pełna też portretów czy wzmianek o ludziach, artystach lecz także i o urzędnikach. Znajdzie się tu obszerny szkic o Adamie Hanuszkiewiczu, słów parę o Krystynie Jandzie i Joannie Szczepkowskiej i jej ojcu Andrzeju. Na kartach książki przewijają się często Izabella Cywińska, Maciej Wojtyszko. Ale wspomni autor także Jerzego Koeniga czy Adama Kiliana, Zofię Kucównę bądź Edytę Jungowską. Dziesiątki postaci wymieniono w obszernych przypisach.
Lecz i tu także – a może tu przede wszystkim ani o ludzi, ani tylko o anegdotę chodzi. W dwu tomach, z których pierwszy ( Paradoks o Ogródkach) opowiada dzieje Konkursu Teatrów Ogródkowych w latach 1992-2004 w jego wędrówce ze staromiejskiego Lapidarium aż do Doliny Szwajcarskiej, drugi zaś ( Thea czyli widzenie) przedstawia dzieje frekwencyjnego triumfu w Ogrodach Frascati w latach 2005-2006 prezentuje Andrzej Tadeusz Kijowski dowód na swoją młodzieńczą tezę, iż teatr jest sztuką mechaniczną, techniką społecznych zmian, sztuką zabawy czyli miejscem spotkania.
Znajdzie się więc w tym traktacie tak jak znajdowało w budowanym przezeń Festiwalu w Ogrodach Frascati – miejsce i dla satyryków i dla odrodzenia operetki, dla tańca i dziecięcych zabaw, a także dla platońskich rozmów o literaturze. Wszystko bowiem cokolwiek zdarza się gdy jednostka zapośrednicza w sobie emocję zbiorową nazywa Kijowski teatrem. A że stąd blisko już do polityki więc i tej teatralnej pracy nie udało się przed polityką umknąć. W światłach ogródkowej rampy ukazują się tacy protagoniści dramatu jak prezydent Lech Kaczyński czy premier Kazimierz Marcinkiewicz i cały legion opisywanych na prawach misteryjnego „Każdego” – komparsów i statystów kulturalnej władzy.
Jest więc cały „Opis obyczajów” próbą diagnozy na przykładach. Nie jest to esej lecz rozprawa. Rodzaj podsumowania ważnego okresu historii Polski i lwiej części publicznego życia autora tego, jak go A.T.Kijowski czasem nazywa – „ traktatu pamfletycznego”.
„Opis Obyczajów w XV leciu międzysojuszniczym: to słowem: teoria estetyczna, praktyka polityczna, obyczaje kulturalne. Sztuka, media, pieniądze. Opisy spektakli, relacje zdarzeń, portrety ludzi.
Finis Coronat Opus